Vakantie!

Hey iedereen,

Hoe is het daarzo? Hier gaat het prima. De examens zijn vandaag begonnen, maar omdat ze morgen een feestdag hebben (het zal ook eens niet...) heb ik lekker vrijaf genomen en ben een lang weekend op reis gegaan.

Dat de examens zijn begonnen, betekent dat mijn laatste week lesgeven erop zit. Komende twee weken zal ik surveillerend doorbrengen. Heel maf, zeker omdat Hilde een dag eerder naar Kathmandu was gegaan (ze heeft last van een ingegroeide teennagel), zodat ik alleen (maar wel met de Engels leraar) voor de klas stond. Ook voelde het alsof ik maandag gewoon weer naar school zou gaan. Toch moest ik wel een traantje wegpinken bij de tweede klas. Het zijn ook zulke schatjes! Doordat het een vrij kleine klas is, kan je iedereen veel individuele aandacht geven, en opdrachten op hun eigen niveau (ze blijven maar om je heen dartelen terwijl ze om "Mies, Mies, Homework!" blijven vragen). En ik kreeg allemaal handjes, en werd helemaal uitgezwaaid! Ik ga ze tijdens de examens vast nog wel zien, maar stiekem voelde het toch al als een afscheid.

Maar goed, nu denk ik helemaal niet aan school, want ik ben dus op vakantie! Eerst naar Bandipur, een oud stadje dat nog niet overspoeld is door het toerisme. Eerst met de local bus naar een plaatsje aan de 'snelweg' (die volgens mij alleen maar zo heet omdat het asfalt regelmatig weg is) en vandaaruit met een jeep vol (en dan bedoel ik ook echt VOL!) met Nepalezen over een eng bochtige weg door naar het dorp. Omdat er echt geen plaats meer was in de jeep, zat ik op het laatste vrije restje dak. Om de bocht leverde dat een prachtig uitzicht op, van een prachtig dal, met daarachter de witbesneeuwde toppen van de Himalaya! En de reis werd alleen maar beter nadat we waren gestopt omdat de motor af moest koelen. Toen kwam er namelijk een Spaans-Chileense jongen uit de jeep hangen, waarmee ik de rest van mijn tijd daar ben opgetrokken. We kwamen al snel bij een guesthouse, waar we bloemenslingers omgehangen kregen. Toen werden we op bed gezet. En maar foto's nemen! De ene keer nam zij ze (met onze camera's), en dan weer kwam zij naast een van ons zitten en moest de ander de foto's nemen. En er verschenen hoe langer hoe meer vaasjes met nepbloemen en andere troep in beeld. Na een tijdje hebben we haar toch maar afgeremd, haha.

Na het stadje verkend te hebben, hebben we de dag erop een pracht van een wandeling gemaakt, naar de grootste grot van Nepal. Toen ik het zag, viel het een beetje tegen. De grootste grot zag er namelijk aardig ingestort uit. Maar de gids wist een opening, en toen waren we inene een dik halfuur aan het klimmen, springen en proberen niet te vallen, want iets van een pad was er niet. Op een gegeven moment moesten we onze lampen uitdoen, en was het zo donker dat ik soms niet eens meer wist of ik mijn ogen open of dicht had.
Toen we uit de grot kwamen was het helaas tijd om afscheid te nemen van Paolo, zoals de Spaanse Chileen (Chileense Spanjaard?) heet. Hij ging namelijk weer omhoog naar het dorp, terwijl ik afdaalde naar de snelweg, om de local bus (ja Steven, inclusief muzikale ondersteuning!) te nemen naar Pokhara.

En dat is waar ik nu zit. Er is verschrikkelijk veel te doen hier, maar eigenlijk doe ik vooral.... niets! Al ben ik vanmorgen wel om 4.45 opgestaan om de zonsopgang te bekijken. Prachtig, om te zien hoe de Himalaya goud kleurt zodra de zon tevoorschijn komt. Morgenochtend neem ik de bus weer terug naar Chtwan, dus veel ga ik waarschijnlijk ook niet meer doen. Maar ik heb een heerlijk vakantiegevoel, dus erg is het niet.